Algemene informatie

Tangara’s komen voor in Midden- en Zuid-Amerika, de Caribische eilanden en in enkele gevallen in Noord-Amerika. Hun natuurlijke habitat varieert van vochtige regenwouden tot licht begroeide bosgebieden, bosranden en struikachtige savannes.

De meeste tangara-soorten geven de voorkeur aan gebieden met dichte vegetatie, waarin ze beschutting vinden tegen roofdieren en waar voldoende voedsel aanwezig is. Ze zijn zowel te vinden in laaglanden als in bergachtige gebieden, afhankelijk van de soort, en sommige tangara’s ondernemen seizoensgebonden verplaatsingen op zoek naar fruit en insecten.

Tangara’s zijn sociaal en actief; ze leven vaak in kleine groepen of paren, foerageren in het bladerdek en maken gebruik van natuurlijke schuilplekken zoals struiken, lianen en boomtakken. Hun aanwezigheid in diverse habitats toont hun aanpassingsvermogen, maar ook de noodzaak van specifieke omstandigheden voor hun overleving.

Het behoud van deze natuurlijke leefgebieden is cruciaal: ontbossing, landbouw en verstedelijking bedreigen veel tangara-populaties in het wild, waardoor het inzicht in hun natuurlijke ecologie van groot belang is voor zowel conservatie als verantwoord houden in gevangenschap.

Tangara’s zijn binnen de vogelliefhebberij nooit heel algemene vogels geweest. Sinds het invoerverbod is de populatie onder particuliere kwekers nog verder afgenomen, en sommige soorten zijn helaas verdwenen. Gelukkig zijn er nog veel soorten die actief worden gehouden.

Met enkele soorten, zoals Thraupis episcopus, Stilpnia cyanicollis en Tangara mexicana, wordt met redelijk succes gekweekt. 

Tangara’s zijn geen opportunistische vogels: ze hebben specifieke verzorging nodig. Met de juiste voeding, goede huisvesting en een stressarme omgeving zijn ze echter prima te houden en kunnen ze zelfs een hoge leeftijd bereiken. Tien jaar oude tangara’s zijn in gevangenschap zeker geen uitzondering.

In Europese dierentuinen zijn nog steeds diverse soorten tangara’s te bewonderen, hoewel de aantallen in de afgelopen jaren aanzienlijk zijn afgenomen. Ramphocelus bresilia, de rode Braziliaanse tangara, is de meest voorkomende soort en is bovendien de enige tangara die momenteel binnen het EAZA‑fokprogramma (European Studbook) wordt beheerd. Dit benadrukt het belang van zorgvuldig populatiemanagement voor deze soort.

Net als bij privécollecties zijn ook de tangara‑bestanden binnen dierentuinen de afgelopen jaren sterk geslonken. Dit heeft meerdere oorzaken, waaronder het invoerverbod op wilde vogels, de hoge gevoeligheid van tangara’s voor stress en ziektes, en het specifieke karakter van hun verzorging en huisvesting.

Dierentuinen spelen een belangrijke rol bij het behoud en de bekendheid van deze kleurrijke zangvogels. Dankzij gespecialiseerde verblijven en zorgvuldig beheer kunnen tangara’s in gevangenschap vaak lang leven en zich succesvol voortplanten. Bezoekers krijgen zo de kans om deze prachtige vogels van dichtbij te zien en leren tegelijkertijd over hun natuurlijke leefomgeving en de uitdagingen van hun behoud.

Hoewel sinds 1600 geen tangara-soorten volledig uitgestorven zijn, staan van de 283 bekende soorten 23 op de Rode Lijst van de IUCN als bedreigd. Dit betekent dat deze soorten een verhoogd risico lopen op achteruitgang in het wild.

Een bekend voorbeeld is de Tangara fastuosa (veelkleurentangara). Deze soort werd ongeveer 20 jaar geleden nog succesvol gekweekt in Nederland, maar is inmiddels helaas bijna volledig verdwenen uit particuliere collecties.